ja JUŻ nikogo nie szukam...

Spotkanie i wino czy rozmowa telefoniczna

Grażynka, Halinka czy Krysia

Schemat podobny:

A u mnie na budowie..., a u mnie w korpo..., a u mnie w szpitalu...*. (*niepotrzebne skreślić)

Rozmowa o minionym dniu, tygodniu, miesiącu – nic nadzwyczajnego.

W okolicach trzeciej godziny słuchania o szalunkach, feedbackach oraz pacjentach zaczynasz nieśmiało dopytywać o inne kwestie: jak plany na wakacje, współlokatorzy, na czym ostatnio byłaś w kinie, jakiś mężczyzna na horyzoncie?

I ani się nie obejrzysz słuchasz o betonowaniach stropów, audycie Norwegów i dyżurach.

Całe życie – dosłownie w sensie godzinowym i w przenośni – w sensie „głowy” pozostawianej  w pracy -są w robocie.

Rybka! Ja jestem taka zarobiona.

I Dolores ze współczuciem dolewa wina.

Po kwartale podczas słuchania żali Grażynki, Halinki i Krysi o mieszance betonowej, targecie i wytycznych NFZtu po raz kolejny próbujesz zejść na temat jakiegoś życia poza pracą. Jakkolwiek – sport, imprezy, kino, randka, plotki. Cokolwiek. Bez odbioru.

Ale Grażyna, Halina i Kyśka nie mają czasu.

Po roku kiedy powoli stwierdzasz że o betonowaniu wiesz więcej niż absolwent politechniki, o targetach więcej niż pracownik na okresie próbnym, a o pacjentach więcej niż siostra oddziałowa, wszystkie pozostają niezłomnymi „pracownikami miesiąca”.

Nie dojedzą, nie dośpią, i nie widzą, że znajomi powoli przestają dzwonić, bo ile razy można być spławianym?

 

Aż po dwóch latach i kieliszku wina więcej dochodzi do ulania żali na męski świat i wszystkich rycerzy na białych koniach, którzy nie wpadli przez komin wprost do kuchni i w objęcia Halinki, Krysi i Grażyny, (chociaż w kuchni w zasadzie mogliby pozostać niezauważeni – przecież w natłoku pracy i na gotowanie czasu brak).

Aż po otarciu buzi dochodzi do konkluzji: Ryba, ja JUŻ nikogo nie szukam…